Uz svu muku koju mora pretrpjeti zbog svoje bolesti, jedan pacijent koji je ovih dana završio na liječenju u KBC-u Split požalio se na praksu ove bolnice da svojim pacijentima koji leže naplaćuje gledanje televizije.

Cijena ove usluge u splitskoj je bolnici tri evra po danu, što znači da bolesnik koji se liječi 10-ak dana na nekom od odjela ovog KBC-a, samo za gledanje TV-a mora izdvojiti pozamašnih 30-ak evra, piše Novi list.

Ako se liječenje oduži, platiće i više, ili će morati odustati od gledanja televizije.

U splitskoj bolnici kažu da su ugovorili ovu uslugu s jednom privatnom firmom, koja im obezbjeđuje ono za što sami nemaju dovoljno novca da bi priuštili svojim pacijentima.

S ovim modelom opremanja bolničkih soba TV-uređajima krenulo se još prije dvadesetak i više godina, najprije u OB-u Dubrovnik još 2001. godine, a onda su sličan princip preuzele i mnoge druge bolnice – u Splitu, Zagrebu, Osijeku….

Dio bolnica tu uslugu uopšte nije službeno ugovarao, dio je sklapao ugovore s firmom koja nudi televizore, a dio bolnica ubirao je privatnicima i mjesečni paušal za bolničku kasu.

Neki su pacijenti time bili zadovoljni, jer su ipak imali mogućnost zabaviti se i skratiti vrijeme dok leže u bolnici, dok drugima, posebno onima koji imaju skormne prihode, ovakav sistema naplate nikako nije prihvatljiv.

U udruženjima pacijenata podsjećaju da naplata gledanja televizije nije hrvatski izum, već ustaljena praksa u bolnicama širom Evropske unije.

Uz svu muku koju mora pretrpjeti zbog svoje bolesti, jedan pacijent koji je ovih dana završio na liječenju u KBC-u Split požalio se na praksu ove bolnice da svojim pacijentima koji leže naplaćuje gledanje televizije.

Cijena ove usluge u splitskoj je bolnici tri evra po danu, što znači da bolesnik koji se liječi 10-ak dana na nekom od odjela ovog KBC-a, samo za gledanje TV-a mora izdvojiti pozamašnih 30-ak evra, piše Novi list.

Ako se liječenje oduži, platiće i više, ili će morati odustati od gledanja televizije.

U splitskoj bolnici kažu da su ugovorili ovu uslugu s jednom privatnom firmom, koja im obezbjeđuje ono za što sami nemaju dovoljno novca da bi priuštili svojim pacijentima.

S ovim modelom opremanja bolničkih soba TV-uređajima krenulo se još prije dvadesetak i više godina, najprije u OB-u Dubrovnik još 2001. godine, a onda su sličan princip preuzele i mnoge druge bolnice – u Splitu, Zagrebu, Osijeku….

Dio bolnica tu uslugu uopšte nije službeno ugovarao, dio je sklapao ugovore s firmom koja nudi televizore, a dio bolnica ubirao je privatnicima i mjesečni paušal za bolničku kasu.

Neki su pacijenti time bili zadovoljni, jer su ipak imali mogućnost zabaviti se i skratiti vrijeme dok leže u bolnici, dok drugima, posebno onima koji imaju skormne prihode, ovakav sistema naplate nikako nije prihvatljiv.

U udruženjima pacijenata podsjećaju da naplata gledanja televizije nije hrvatski izum, već ustaljena praksa u bolnicama širom Evropske unije.